İstanbu

Harflere dökmediklerim de dahil tüm benliklerimi aldım. Sanırım toplamda elli kişiydik. En ön sıraya kuruldum. Sırtımı arkaya yasladım. Küçük uçağımızda hepsi yanımdaki, arkamdaki koltuklara yerleşti. Kalkışa biraz vardı. Kemerimi neredeyse mideme geçirdim. Öteden beri uçuş korkum vardı. Derler ki ´´Onca uçak havada, düşecek de seninki mi düşecek… Takma kafana öyle şeyleri´´. Diyemem ki ölüm kıçımıza takılı zaten. Ben takmasam ne olur..